συνομαρτώ

έω, ΜΑ, και αττ. τ. ξυνομαρτώ Α

συνακολουθώ («χάρις εὐμενὴς ἡ συνομαρτοῡσα τοῑς ἔργοις;», Πλούτ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + ὁμαρτῶ «συνοδεύω, συμβαδίζω»].